Behoefte of gemakzucht
Vorig jaar kon iedere werkende en werkzoekende zich aanmelden voor een gratis ontwikkeladvies. Iedereen die inzicht wilde krijgen op mogelijkheden in de arbeidsmarkt. Of zich wilde verdiepen in uitdagingen of kansen waar hij of zij voor staat, kon zich inschrijven. Ik heb het geweten! Het zette zoveel mensen aan het denken over baan en toekomst. Vragen als, vind ik mijn werk nog leuk, wel of geen opleiding, ik ervaar stress maar ook ik móet zo spoedig mogelijk een baan vinden want ik ben mijn baan kwijt. Iedereen kwam met zijn eigen verhaal. Sommigen vonden het spannend, anderen waren vooral blij en opgelucht.
Azijnpissers
De animo voor dit traject was zo groot dat binnen een maand alle 20.000 trajecten waren vergeven. Ik kreeg er bijna stress van. Opvallend maar ook schrijnend dat er zoveel mensen rondlopen met vragen waarmee ze blijkbaar bij hun werkgever niet terecht kunnen. De azijnpissers zullen zeggen; “ja natuurlijk het is gratis”. Gratis zal zeker meegeholpen hebben maar uit alle gesprekken die ik voerde, zag ik vooral hoe groot de behoefte was. De behoefte om te spiegelen, te sparren met iemand die wat verder van je af staat. Die je weer even in de eerste versnelling zet en die je helpt om de keuzes te maken. Ook vond ik het opvallend dat er nog steeds zo’n grote drempel is om gebruik te maken van een coach. Want ‘het is toch raar dat ik dit niet alleen kan’. Hebben we het dan over behoefte of gemakszucht? Want als de behoefte zo groot is, wat maakt dan dat werkgevers hier zelf niet op anticiperen?
1 maand later
1 september waren dus alle 20.000 trajecten vergeven. Het hadden er net zo goed 40.000 kunnen zijn want ook nu nog komen er veel aanvragen binnen. Mijn vraag is? Hoe ga jij om met de twijfels of vragen die je hebt. Krijg je voldoende gehoor bij je werkgever en hoe gewoon is het om te vragen om een coachtraject? Maar ook, hoe doe jij dat als leidinggevende? Mógen collega’s een coach in de arm nemen als ze hier behoefte aan hebben (om welke reden dan ook). Durf je te vragen hoe medewerkers écht denken over hun baan en wat ze nodig hebbe? Of ga je er vanuit dat als je niets hoort er ook geen klachten zijn? En voelen zij zich vrij genoeg om aan jou te vragen of ze contact mogen opnemen met een coach?
Food for thought
Wat als een van jouw medewerkers bij mij dit traject heeft gevolgd. Had je dit dan niet graag willen weten? Had het dan niet nog meer opgeleverd als ze deze nieuwe inzichten met je hadden gedeeld? En was dit wellicht ten goede gekomen aan de betrokkenheid van de medewerker. Misschien ‘food for thought’. Gelukkig zien ook veel van mijn klanten in dat een dergelijke investering altijd loont. Weten medewerkers me te vinden, ben ik sparringpartner voor leidinggevende en HR. Dus waarom wachten. Investeer in je medewerkers, creeer een veilige en prettige werkomgeving waar het normaal is dat er extern om hulp wordt gevraagd. Zorg voor een goede vertrouwenspersoon die ongevraagd advies durft te geven. Maar zorg ook dat medewerkers zich zelf verantwoordelijk voelen voor hun loopbaan, hun werkgeluk en faciliteer dit. Juist nu! Inzetten op preventie is nog altijd het meest waardevol!
Annemieke Kirch
Neem contact op
NB helaas geldt deze aanbieding niet meer, maar investeren in je medewerkers kan natuurlijk altijd.
Deze blog verscheen eerder in het Twents Volksblad als column
