In- of externe vertrouwenspersoon

Eén op de zes werknemers heeft te maken met ongewenst gedrag, 1 op de 7 werknemers heeft burn-out klachten. Ongewenst gedrag (pesten, seksuele intimidatie, discriminatie, agressie maar ook werkdruk) komt op elke werkvloer voor. Nog sterker de cijfers zijn schrikbarend. Eén op de zes medewerkers wordt geraakt door ongewenst gedrag. 16% van alle verzuimde werkdagen had werkstress als reden. 1 op de 7 medewerkers verzuimt vanwege burn-out klachten. De impact is dus enorm zowel voor werkgever (denk bijvoorbeeld aan verzuim) als voor het slachtoffer. Niet voor niets dat alle ondernemingen op grond van de Arbowet verplicht zijn om hun werknemers hiertegen te beschermen. Een vertrouwenspersoon kan hier een onderdeel van zijn. Er zijn geen vaste regels wie deze rol op zich zou kunnen nemen. Toch is het onverstandig om deze rol te laten vervullen door HR of een leidinggevenden. Al was het alleen om strijdige belangen, discussie en twijfel te voorkomen.

Intern

Die leuke collega dan waarmee iedereen het kan vinden. Prima om hem of haar de rol van vertrouwenspersoon toe te dichten? Dat zou kunnen maar denk niet te licht over deze functie. Het is een collega die, hoe aardig hij of zij ook is en hoe goed diegene ook kan luisteren, niet de expertise heeft om met conflicten of klachten om te gaan. Het is een functie naast de huidige werkzaamheden die mentaal ook nog wel wat vraagt van een medewerker. Daarnaast is het ook een collega met wie je op vrijdagmiddag gezellig de vrijdagmiddagborrel wil nuttigen. Vermenging van werkzaamheden, de ‘dubbele pet’ is, als je kiest voor alleen een interne vertrouwenspersoon bijna niet te voorkomen.

Combinatie

Zelf ben ik voorstander van een externe vertrouwenspersoon of een combinatie van zowel een interne als externe vertrouwenspersoon. Het is zo belangrijk dat de melder de regie houdt en kan kiezen met wie hij of zij wil praten.
Zorg ervoor dat ook de interne vertrouwenspersoon opgeleid is en de kennis heeft om op de juiste wijze gesprekken te voeren.

Het leven van een vertrouwenspersoon gaat niet altijd over rozen

Uit onderzoek in maart van dit jaar bleek dat 10% van de ondervraagde interne vertrouwenspersonen de hulp aan slachtoffers van ongewenst gedrag moesten staken. Werkgevers bemoeien te vaak (23%) met de zaken van de externe vertrouwenspersonen. Nog een reden om, als je het echt belangrijk vindt om een vertrouwenspersoon aan te stellen, niet moet kiezen voor alleen een interne vertrouwenspersoon. Meer weten over een vertrouwenspersoon in uw bedrijf?

Annemieke Kirch
Neem contact op

#MeToo-moeheid

OK ik snijd waarschijnlijk een gevoelig onderwerp aan. Bijna iedereen heeft er een zeer specifieke mening over. We hebben last van #MeToo-moeheid.

Eén op de zes medewerkers heeft te maken met ongewenst gedrag

Toen #MeToo gelanceerd werd in 2017, deelden 14 miljoen mensen hun verhaal over seksueel grensoverschrijdend gedrag op Twitter. Het doel was vooral: aantonen hoe wijdverbreid machtsmisbruik en seksueel geweld is. De vraag is; heeft dit ons gedrag veranderd op de werkvloer, op straat en de sportvelden? Want dit is uiteindelijk dé plek waar machtsverhoudingen bestaan. En MeToo gaat vaak over macht. Verhalen over aanrandingen, seksueel grensoverschrijdend gedrag, machtsmisbruik en verkrachtingen werden massaal gedeeld. De namen van daders werden publiek gemaakt. Nu 2 jaar later haalt nog wekelijks iets of iemand in de krant. Door #Metoo kunnen we er niet meer onderuit. We zien we hoe groot de omvang van het probleem is. Maar staat het dan ook bij iedere sportvereniging, bij ieder bedrijf op de agenda? Wordt het gesprek gevoerd over ongewenst gedrag? Is er een plek waar veilig gemeld kan worden?

Bewustwording

Ja, het heeft ons alerter gemaakt op grensoverschrijdend en bewustzijn gecreëerd. Het nadeel (vooral bij mannen) is dat er een #MeToo moeheid opgetreden. Worden we niet te preuts, mag er dan niks meer, een schouderklopje moet kunnen, wordt er gezegd. En dat terwijl we praten over enorme aantallen vrouwen die zich eindelijk durven uitspreken, die de schaamte voorbij zijn. Vreemd genoeg zijn het de vrouwen die zich moeten verantwoorden. Zelf ben ik externe vertrouwenspersoon en gelukkig zien steeds meer bedrijven het nut in van aandacht, bespreekbaar maken en openheid. Openheid voor die zaken die we liever niet zien op de werkvloer maar die wel plaatsvinden. Keer op keer bespreekbaar maken hoe we met elkaar om willen gaan, maar ook wat we gewenst gedrag vinden. Maar vooral erkennen dat op elke werkvloer, op elk sportveld er dingen gebeuren die we liever niet zien.

Gedragscodes en protocollen

Het opstellen van gedragscodes en protocollen is een eerste stap. Het aanstellen van een vertrouwenspersoon een tweede (liefst een in- én een externe), maar de praktijk blijkt weerbarstig. Veel grote bedrijven hebben een gedragscode, Code of Conduct, een vertrouwenspersoon of een beroepscode. De meeste bedrijven vinden dat dit afdoende werkt. Terwijl daarna begint het werk. Iets op papier zetten, wil niet zeggen dat we ernaar handelen. Ik zie het dan ook als een van mijn belangrijkste taken om zichtbaar te zijn in de organisatie, om een aanspreekpunt te zijn voor leidinggevenden en workshops te organiseren.

Het gebeurt niet bij ons

Maar zolang nog een op de 6 medewerkers aangeeft te maken te hebben met ongewenst gedrag op de werkvloer kunnen we niet zeggen ‘het gebeurt niet bij ons’. Zolang 45% van de Nederlandse vrouwen aangeeft ooit met (fysiek/ seksueel) geweld of intimidatie te maken hebben gehad (in variëteit van ernst verschillen natuurlijk). En zolang er nog hele groepen mensen zijn die zonder enige schroom de daders vrijpleiten. Hier de barricades voor opgaan omdat hij zo goed kan zingen, toneelspelen of zo leuk is met kinderen is er nog veel werk aan de winkel.

Aandacht en openheid

Toen een van mijn klanten vroeg of ik vanuit mijn rol als externe vertrouwenspersoon, anoniem wilde onderzoeken wat de gevolgen zijn van grensoverschrijdend gedrag (pesten, discriminatie, intimidatie, werkdruk) voor het ziekteverzuim, schrokken we van de cijfers. Aandacht en openheid loont. Het levert niet alleen geld op maar ook een betere werksfeer en motivatie. Iedereen verdient een veilige en prettige werkplek.

Annemieke Kirch
Neem contact op

(deze blog werd ook geplaatst in het Twents Volksblad)

Vertrouwenspersoon & gezond werkklimaat

Een vertrouwenspersoon draagt bij aan een gezond werkklimaat

Ziekte is niet altijd te voorkomen. Het risico van een griepje of een lichamelijke aandoening kun je nu eenmaal niet uitsluiten. Maar het aantal mensen met psychische klachten zoals een burn-out stijgt explosief. Dat heeft gevolgen voor jou als werkgever. Een burn-out van een werknemer kost je gemiddeld 60.000 euro en 242 verzuimdagen. En aan deze vorm van ziekteverzuim is wél wat te doen. Als externe vertrouwenspersoon help ik daarbij.

‘Pesten, seksuele intimidatie en agressie? Dat komt bij ons niet voor’

Deze uitspraak van werkgevers hoor ik vaak. En toch geeft één op de zes medewerkers aan dat dit wél op de werkvloer speelt. Chronische stress en ongewenste omgangsvormen zorgen voor een grote psychosociale arbeidsbelasting. Wordt die belasting te hoog, dan is uitval het gevolg. Bij ruim de helft van de gemelde beroepsziekten speelt psychosociale arbeidsbelasting een rol.

Hoe voorkom je een te hoge psychosociale arbeidsbelasting?

De overheid verplicht bedrijven om werknemers daartegen te beschermen. Ze moeten een beleid opstellen én uitvoeren. Onderdeel van dat beleid is een vertrouwenspersoon. Vaak wordt er voor het gemak gekozen voor een interne vertrouwenspersoon, zodat op papier aan de regels wordt voldaan. Maar heeft die interne vertrouwenspersoon voldoende kennis en kunde in huis om psychosociale arbeidsbelasting én het daaraan gekoppelde verzuim te verlagen? Heeft een interne vertrouwenspersoon het vertrouwen (denk aan twee petten)? Met andere woorden: haal je rendement uit je interne vertrouwenspersoon?

De nadelen van een interne vertrouwenspersoon

Schaamte en angst zorgen ervoor dat medewerkers hun mond houden over ongewenst gedrag. Want welke consequenties heeft het voor het behoud van je baan en toekomstmogelijkheden. Hoe vertrouwelijk voelt het als je met een interne vertrouwenspersoon/collega over persoonlijke zaken praat? Of hoe vertrouwelijk wordt een klacht of melding afgehandeld. Slechts 20% van de mensen die problemen ervaart, bespreekt dit intern. Zo los je het dus probleem niet op. Hoe wel? Laat medewerkers met een externe onafhankelijke deskundige praten. Of biedt ze de keuze.

Wat kan ik voor je doen?

Ik werk als externe vertrouwenspersoon, coach en trainer. Hierdoor kan ik mijn rol als externe vertrouwenspersoon breed neerzetten. Samen stellen we een beleid op dat past bij je bedrijf en medewerkers. Daarnaast geef ik voorlichting en ben zichtbaar aanwezig in de organisatie. Mijn uitgangspunt is dat werkgever en werknemer beiden hun verantwoordelijkheid moeten nemen. Dat ze zich bewust worden van wat er op de werkvloer speelt. En die problemen vervolgens samen oplossen. Niet omdat dat het moet, maar omdat dát het doel van mijn dienstverlening is. En omdat het veel tijd, geld en energie oplevert.

Het resultaat?

Samen creëren we een sfeer van veiligheid, transparantie en openheid. Alle medewerkers zijn zich bewust van de manier waarop ze met elkaar om willen gaan. En iedereen voelt zich verantwoordelijk voor een prettig werkklimaat. Het gevolg is een betere werksfeer, gemotiveerd personeel en minder ziekteverzuim. Een vertrouwenspersoon draagt bij aan een veilig werkklimaat!

Zullen we hier eens verder over praten?

De beste preventieve eerste stap is erkenning en het bespreekbaar maken. Zet jij die eerste stap? Bel of mail me dan om het er eens vrijblijvend over te hebben.

Annemieke Kirch
Neem contact op

Behoefte of gemakzucht

Vorig jaar kon iedere werkende en werkzoekende zich aanmelden voor een gratis ontwikkeladvies. Iedereen die inzicht wilde krijgen op mogelijkheden in de arbeidsmarkt. Of zich wilde verdiepen in uitdagingen of kansen waar hij of zij voor staat, kon zich inschrijven. Ik heb het geweten! Het zette zoveel mensen aan het denken over baan en toekomst. Vragen als, vind ik mijn werk nog leuk, wel of geen opleiding, ik ervaar stress maar ook ik móet zo spoedig mogelijk een baan vinden want ik ben mijn baan kwijt. Iedereen kwam met zijn eigen verhaal. Sommigen vonden het spannend, anderen waren vooral blij en opgelucht.

Azijnpissers

De animo voor dit traject was zo groot dat binnen een maand alle 20.000 trajecten waren vergeven. Ik kreeg er bijna stress van. Opvallend maar ook schrijnend dat er zoveel mensen rondlopen met vragen waarmee ze blijkbaar bij hun werkgever niet terecht kunnen. De azijnpissers zullen zeggen; “ja natuurlijk het is gratis”. Gratis zal zeker meegeholpen hebben maar uit alle gesprekken die ik voerde, zag ik vooral hoe groot de behoefte was. De behoefte om te spiegelen, te sparren met iemand die wat verder van je af staat. Die je weer even in de eerste versnelling zet en die je helpt om de keuzes te maken. Ook vond ik het opvallend dat er nog steeds zo’n grote drempel is om gebruik te maken van een coach. Want ‘het is toch raar dat ik dit niet alleen kan’. Hebben we het dan over behoefte of gemakszucht? Want als de behoefte zo groot is, wat maakt dan dat werkgevers hier zelf niet op anticiperen?

1 maand later

1 september waren dus alle 20.000 trajecten vergeven. Het hadden er net zo goed 40.000 kunnen zijn want ook nu nog komen er veel aanvragen binnen. Mijn vraag is? Hoe ga jij om met de twijfels of vragen die je hebt. Krijg je voldoende gehoor bij je werkgever en hoe gewoon is het om te vragen om een coachtraject? Maar ook, hoe doe jij dat als leidinggevende? Mógen collega’s een coach in de arm nemen als ze hier behoefte aan hebben (om welke reden dan ook). Durf je te vragen hoe medewerkers écht denken over hun baan en wat ze nodig hebbe? Of ga je er vanuit dat als je niets hoort er ook geen klachten zijn? En voelen zij zich vrij genoeg om aan jou te vragen of ze contact mogen opnemen met een coach?

Food for thought

Wat als een van jouw medewerkers bij mij dit traject heeft gevolgd. Had je dit dan niet graag willen weten? Had het dan niet nog meer opgeleverd als ze deze nieuwe inzichten met je hadden gedeeld? En was dit wellicht ten goede gekomen aan de betrokkenheid van de medewerker. Misschien ‘food for thought’. Gelukkig zien ook veel van mijn klanten in dat een dergelijke investering altijd loont. Weten medewerkers me te vinden, ben ik sparringpartner voor leidinggevende en HR. Dus waarom wachten. Investeer in je medewerkers, creeer een veilige en prettige werkomgeving waar het normaal is dat er extern om hulp wordt gevraagd. Zorg voor een goede vertrouwenspersoon die ongevraagd advies durft te geven. Maar zorg ook dat medewerkers zich zelf verantwoordelijk voelen voor hun loopbaan, hun werkgeluk en faciliteer dit. Juist nu! Inzetten op preventie is nog altijd het meest waardevol!

Annemieke Kirch
Neem contact op

NB helaas geldt deze aanbieding niet meer, maar investeren in je medewerkers kan natuurlijk altijd.

Deze blog verscheen eerder in het Twents Volksblad als column

Ik vind er weinig van

Als ik ergens allergisch voor ben is het wel negativiteit en zeuren. Zoals ik altijd tegen mijn cliënten zeg ‘het helpt je niet verder, er zit geen beweging in’. Wat bedoel ik daarmee? Zeuren en klagen gaat bijna altijd over een ander. De oplossing ligt buiten jou. En waarom zou je energie stoppen in iets waar jij echt niks aan kan doen of waar je je niet verantwoordelijk voor voelt. En even om het nog lastiger te maken. De oplossing van een ander is nooit wat jij voor ogen hebt en dus heb je weer extra reden om daarover te zeuren.

Pasklare oplossing

We zijn allemaal experts. In iedereen in het bespreken van wat er niet goed gaat. Nu we in dé tweede golf zitten, zie je dat de kranten vol staan met mensen die nog steeds denken dat het een hoax is en daartegenover mensen die elke regel nog te slap vinden. Iedereen is boos, schreeuwt en relt. Iedereen is ineens expert en heeft de wijsheid in pacht. Zelf probeer ik er afstand van te nemen want als er een pasklare oplossing zou zijn dan was deze vast al bedacht of ik had in de politiek moeten gaan. Aan dit virus is niets eenvoudig. Natuurlijk mogen we kritisch zijn, moeten we regelmatig toetsen of we het anders, wellicht beter kunnen doen. Maar al dat geschreeuw en geroeptoeter om het hardst, levert weinig op. Het zorgt niet voor samen, maar ieder voor zich. Want als we iets niet meer doen, is het wel luisteren naar elkaar.

Social Media

Als je iets zeker weet, dan is er weinig ruimte voor de ander. We kijken niet meer kritisch naar de woorden die we gebruiken want we weten zeker dat de ander geen gelijk heeft. En om te overtuigen gaan we alleen maar harder schreeuwen en willen we een ding. Ons gelijk halen. Wat we vaak vergeten is dat internet, social media hier een belangrijke rol in spelen. Als je op zoek bent naar een nieuwe bank, is het niet voor niks dat er overal aantrekkelijke aanbiedingen voorbij komen over de bank die je zoekt. Toeval? Nee dus, hier zit een ingenieus systeem achter.
Dus voor iedereen die stellig beweert het beter te weten, de wijsheid in pacht te hebben. Kijk eens naar de Netflix documentaire ‘The social dilemma’. Dan weet je zeker dat het niet voor niks is dat je vooral dat nieuws onder ogen krijgt dat je gelijk bevestigt.

Ik vind er bar weinig van

Maar vooral probeer wat meer te luisteren naar de ander in plaats van het allemaal zeker te weten. Of ga wat doen in plaats van te verwachten dat anderen het op jouw manier doen. OK, eigenlijk vind ik er dus wel wat van!

Annemieke Kirch
Neem contact op

Koppen in de krant

Je kan geen krant openslaan, geen tv programma bekijken of het gaat maar over een ding. De koppen in de krant schreeuwen alleen nog maar ellende en narigheid.

Schreeuwers krijgen een podium

Er zijn dagen dat ik heel bewust niet kijk. Gewoon omdat het teveel is, teveel narigheid, teveel boosheid en teveel onrecht. Wat dat betreft ben ik een zacht ei. Van teveel slecht nieuws slaap ik slecht. Toch was er deze week iets dat me opviel. Het ging over de laatste peilingen en over hoe de Nederlanders denken over zwaardere maatregelen als het moet. Zelfs de mogelijkheid van een volledige lockdown werd meegenomen in de peiling. Opvallend vond ik het dat ruim 60% van de ondervraagden aangaf er geen moeite mee te hebben als dit zou gebeuren. Zij zien het als de beste oplossing om de stijgende coronacijfers tegen te gaan. Misschien denk je nu, logisch toch maar het verbaasde me dat het percentage dat fel tegen aanscherpen is maar heel klein was. Slechts 12 procent geeft aan vooral te willen afschalen. Welke woorden kleuren jouw gedachten

Welke woorden kleuren jouw gedachten

Wat ik me dan afvraag, is dat het enige nieuws dat we lezen, zien of horen gaat over dat kleine percentage dat zo fel tegen is. Die kleine groep ontkenners die blijkbaar zó hard schreeuwen dat alle andere geluiden niet gehoord worden. Is het onze behoefte aan slecht nieuws, is het onze behoefte aan sensatie. Misschien moeten we met z’n allen te besluiten om een ander geluid te laten horen. Niet tegen elkaar te schreeuwen maar met elkaar in gesprek te gaan. Beseffen dat we allemaal ons steentje kunnen bijdragen door andere woorden te gebruiken en een beetje lief te zijn voor elkaar.

Positieve beïnvloeding van ons brein

In mijn praktijk merk ik dat het voor veel mensen inderdaad een zware tijd is, maar uiteindelijk wordt het beter. Misschien moeten programmamakers hier wat meer aandacht aan schenken en beseffen dat zij geen positieve bijdrage leveren aan hoe we ons voelen. Zouden koppen in de krant met teksten als ‘de herfst is prachtig dit jaar’ goed verkopen? Ik beloof in ieder geval dat ik het artikel zal lezen.

Annemieke Kirch
Neem contact op

Deze blog verscheen eerder als column in het Twents Volksblad

2020-2021

2020

Geen enkel woord dekt de lading om dit jaar af te sluiten. In onze geschiedenisboeken zal 2020 vast een zeker een plek krijgen. Ik weet nog goed dat ik op 12 maart terugkwam van een werkvakantie op Aruba. Een goed gevulde agenda was in een vingerknip volledig leeg.

Een griepje

Toen hadden we nog het idee dat het ‘even’ zou duren. Want ach een griepvirus, hoe erg kan het zijn. Inmiddels 9 maanden later is voor velen van ons de onzekerheid nog net zo groot en de wanhoop wellicht nog groter. We zijn gestrestst, onrustig en onzeker wat 2021 ons zal brengen. We komen er achter dat we best goed onze eigen slingers kunnen ophangen of dat het ons zwaar valt. Uitgedaagd worden we om het toch een beetje leuk te houden, om ons hoofd boven water te houden en van elkaar te blijven houden. Want een ding is zeker. Alles wat we ooit normaal vonden, is ineens bijzonder.

We spelen allemaal voor bondscoach

Heftig vind ik de boosheid van veel mensen en vooral de verwijdering die dit met zich meebrengt. Velen van ons gedragen zich alsof we er verstand van hebben. Ik vergelijk het met de ouders langs de sportvelden die weten hoe de coach, trainer en de spelers het beter moeten doen. Niks makkelijker om ergens iets van te vinden, niets gemakkelijker om na afloop en vanuit een luie stoel te zeggen ‘ik zei het toch’.

Draaiboek

Als 10.000 doden niet voldoende is om de ernst van deze situatie in te zien, laten we dan kijken naar de zorg die al 9 maanden lang zich uit de naad werkt. En ons afvragen, wat als zij niet zo hard werken, hoeveel geliefden hadden we dan moeten missen. Of kijk naar een kabinet dat elke dag moet proberen het iedereen naar de zin te maken. En het nooit voor iedereen goed doen, want je doet het nooit goed. Alsof er draaiboeken paraat lagen voor een iets groots als dit. Vraag jezelf eens af had jij deze klus kúnnen of willen klaren? Laten we vooral proberen zelf na te denken en onze verantwoordelijkheid te nemen. Laten we zorgen voor de mensen om ons heen en de weinige energie die we hebben te besteden aan wat we wel kunnen doen en wat er wel is (al is dat soms niet heel veel).

Huil, lach en heb lief

Sluit 2020 af en laten we hopen dat 2021 ons veel gezondheid brengt! Huil en lach met elkaar maar probeer ook te genieten. Ik wens iedereen fijne feestdagen en ik kijk met jullie uit naar het moment dat we elkaar weer mogen vasthouden, reizen of uit eten kunnen gaan. Voor nu is het zoals het is.

Annemieke Kirch
Neem contact op

Compliment

Het was een bijzondere afsluiting van een bijzonder jaar. Voor veel gezinnen geen enkele reden om terug te kijken op een prettig jaar. Verdriet over het verlies van een dierbare of een baan. Onzekerheid over wat het nieuwe jaar ons gaat brengen. En ziekenhuispersoneel wat nog steeds overuren draait. 2020 was een jaar waar de kaarten opnieuw geschud werden. Niets was meer normaal. Goedlopende bedrijven vielen om en nieuwe initiatieven werden ‘booming’.

Angst

Angst voor een (verloren) generatie jongeren die niet alleen eenzaam zijn maar ook achterblijven met een enorme studieschuld en een lege staatskas. Mbo’ers die geen stageplek kunnen vinden en een huizenmarkt die voor jongeren onbetaalbaar is. Toch kan je niet anders dan meegaan met de stroom. Het doen met wat er is en je stinkende best doen om 2021 zo succesvol mogelijk te maken.

Compliment van de Minister

Toch was er ook een lichtpuntje en deze kwam van minister Grapperhaus. Hij maakte ons een compliment. Want hij was trots! Want wat hebben we ons met elkaar goed gedragen. Er waren 30 procent minder alarmeringen, minder autobranden en minder gewonden. En aangezien je met stroop meer vliegen vangt dan met azijn, dacht hij waarschijnlijk ‘ik geef iedereen een compliment’. Nu vraag ik me oprecht af zijn er nu dan mensen die denken; “Yes, dit gaat over mij want normaliter steek ik met oud en nieuw een auto in de hens, gooi ik vuurwerk en stenen naar politie en hulpdiensten en rotjes door de brievenbus bij mijn buren”. Zijn er oprecht mensen die nu denken, wat was ik geweldig maar volgend jaar ga ik weer los.

Schouderklopje

In plaats van spelletjes rondom een kerstboom die zijn naalden laat vallen, waren er dus nog voldoende mensen die de auto van een ander in de fik staken. En stenen gooien naar hulpdiensten en zorgpersoneel inmiddels als het nieuwe normaal zien. En als beloning krijgen we een schouderklopje omdat de brandweer maar 4000 x is uitgerukt, er maar 225 autobranden waren en er minder Molotov cocktails naar politieagenten en zorgpersoneel zijn gegooid…….

Het moet niet gekker worden. Ik wens iedereen een fijn 2021 waarin we het leven vieren, vriendschap koesteren en uitkijken naar meer bewegingsvrijheid.

Annemieke Kirch
Neem contact op

Nieuwe normaal stress

In het oude normaal dreigt voor de helft van de werkende Nederlanders al een risico op langdurige uitval door werkstress. Dit was dus in een tijd van gewoon koffie bij het koffiezetapparaat, een etentje op een terras en een groot feest gewoon omdat het kan. In het nieuwe normaal of beter het nieuwe normaal stress, waar we al blij zijn dat we onze collega’s straks nog herkennen. We opnieuw moeten leren om elkaar vast te houden. Teams en Zoom een plek is om elkaar te ontmoeten en aan sluiten in de file tot een ver verleden behoort, zie ik dat dit voor veel mensen extra stress oplevert. Zo’n tweede lockdown is voor een aantal net het laatste zetje om uit te vallen.

Signalen

Voor leidinggevenden, maar ook voor medewerkers is het überhaupt al lastig om van signalen van teveel stress te herkennen. Laat staan het bespreekbaar maken en vertellen wat je (tijdelijk) nodig hebt om het wél vol te houden. Op dit moment voer ik, zowel als vertrouwenspersoon als counselor, veel gesprekken met cliënten die zich enorm gejaagd en gestrest voelen. Soms met hartkloppingen er gratis bij.

9 tot 5 mentaliteit

Het is ook niet heel vreemd. De grens tussen privé en werk vervaagd. Je slaapkamer is niet meer de plek om te relaxen maar ook de plek waar je werkt. Vaak in huizen die hier niet op gebouwd zijn. Ons oude vertrouwde 9 tot 5 ritme is weg. We proberen vast te houden aan de acht uur werken op een dag waar we ook voor betaald krijgen, maar de praktijk vraagt een andere aanpak. 9 tot 5 werken is zo niet meer van deze tijd

Hard werken loont, loslaten ook

Er zijn ook nog steeds werkgevers die medewerkers ervan beschuldigen (vaak stiekem) dat ze de kantjes erbij aflopen omdat sturing ontbreekt. Maar wees eerlijk. Ook ‘vroeger’ waren de meeste van ons niet 8 uur productief. Diegene die toen de kantjes erbij afliep, zal het inderdaad nu ook doen. Maar hard werken, productief werken is niet hetzelfde als lang werken. Ik hoop van harte dat we ook straks, als er weer een ander normaal gaat komen bedrijven zich realiseren dat sturen op output in plaats van gewerkte uren, gemotiveerdere medewerkers krijgt. Hard werken is in het nieuwe normaal die extra ballen hoog houden van thuisonderwijs. Hierdoor bestaat het gevoel dat we in het weekend de verloren tijd moeten inhalen. Maar ook extra belasting door het uitvallen van collega’s of een snelle boterham achter je laptop.

Aandacht voor ‘nieuwe normaal stress’

Een aantal werkgevers stimuleert een wandeling tussen de middag, durft te vragen naar ‘hoe het gaat’ en is vooral niet bang voor het werkelijke antwoord. Durft de omzet een beetje los te laten en heeft besloten iets minder in de nek van de medewerkers te hijgen. Een goede werkgever snapt dat een productieve dag ook om 16 uur kan eindigen en dat je dan je laptop zonder schuldgevoel mag dichtklappen. Aandacht voor de stress nú en concessies doen. Aandacht voor output in plaats van aanwezigheid zorgt voor gezondere medewerkers straks. En heel simpel, het is ook de goedkoopste manier want uitval van personeel is de grootste kostenpost.

Annemieke Kirch
Neem contact op

NB deze column verscheen eerder in het Twents Volksblad

Is een vertrouwenspersoon verplicht?

Die vraag krijg ik nog regelmatig. Maar nee, het is (nog) niet verplicht maar wel verstandig. De cijfers liegen er niet om. Volgens de Inspectie SZW maakten 1,2 miljoen mensen melding van ongewenst gedrag op de werkvloer; pesten, (seksuele) intimidatie, discriminatie of agressie door collega’s. En die groep is feitelijk veel groter omdat veel werknemers niet weten bij wie ze moeten melden. Niet voor niks dat er een wetsvoorstel ligt om het aanstellen van een vertrouwenspersoon verplicht te stellen. Waarom daar op wachten? Het is feitelijk heel simpel. Als je je werknemers als belangrijkste kapitaal ziet, wil je een sociaal veilige werkplek creëren. Dit laatste ben je als werkgever overigens wél verplicht. Het goed regelen, voorkomt verzuim en voorkomt gedonder. Werkgevers mogen nu nog zelf bepalen hoe zij invulling geven aan beleid dat psychosociale arbeidsbelasting voorkomt of beperkt.

Checkpunten

De Inspectie SZW controleert wanneer nodig op een aantal punten:

wordt er in de RI&E aandacht geschonken aan PSA,
zijn er gedragsregels,
hebben leidinggevenden voorlichting gekregen over het herkennen en aanpakken van ongewenst gedrag,
grijpen leidinggevenden in als ze geconfronteerd worden met ongewenst gedrag,
is er een onafhankelijke en opgeleide vertrouwenspersoon aangesteld,
zijn er procedures voor opvang en nazorg en is er een klachtenregeling,
is vastgelegd hoe de organisatie daders aanpakt.
En als laatste is de vertrouwenspersoon bekend en gemakkelijk benaderbaar.

Externe vertrouwenspersoon

Als externe VP ben ik onafhankelijk en help ik bedrijven aan de hand van deze punten om de basis te leggen. Maar als procedures niet ‘leven’ dan heb je er niks aan. Middels een plan van aanpak kijken we dan hoe we bewustwording voor onderwerpen als discriminatie, (seksuele) intimidatie, pesten, geweld maar ook integriteit vergroten. Want ongewenst gedrag komt overal voor zelfs bij de meest leuke, gezellige bedrijven. En het verdwijnt niet omdat we er niet over willen praten. en daarnaast zorg ik dat ik zichtbaar ben in de organisatie zodat medewerkers weten wie ik ben en hoe ze me kunnen bereiken. Hebben jullie het goed geregeld of kan het beter? Meer weten?

Annemieke Kirch
Neem contact op